Mijn hele leven heb al ik last van sombere periodes. Vaak voel ik me mat. Geregeld schiet ik in een soort vrije val naar beneden en raast het door mijn hoofd: ‘ik wil dood, ik wil dit rotleven niet.’ Er is meestal wel een (kleine) aanleiding, die zie ik ook, maar tegenhouden kan ik het niet. Sinds mijn 25e heb ik al van alles geprobeerd: rogeriaanse, psychoanalytische, contextuele en cognitieve therapie, mindfulness en allerhande pillen. Zeker de laatste jaren helpt een en ander wel wat, maar het is niet genoeg. De psychotherapeut bij wie ik in behandeling ben, had een lezing gehoord van Bram Wernsen over rTMS. Hij opperde dat ik dit misschien eens kon proberen, iets anders dan (weer) praten.

Na een intake en een EEG begon de behandeling. Bram had gezegd dat je na zo’n tien keer kon zeggen of het aansloeg. Na de vijfde keer merkte ik nog niets en raakte ik in paniek: ‘ook dit helpt niet’. Toch ben ik doorgegaan. Na de achtste sessie merkte ik verandering, ik viel niet meer naar beneden. Ik was eerst heel voorzichtig, durfde het niet echt te vertrouwen. Maar het bleef zo. Ik ben nu bijna 2 maanden verder, de rTMS behandeling is inmiddels gestopt, maar ik voel me nog steeds goed. Het matte is er geregeld nog, maar daar kan ik wel mee omgaan, mede door wat ik eerder geleerd heb.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo’n lange periode niet naar beneden ben geklapt. Het vreemde is dat dit niet zo is omdat ik zo ontzettend mijn best doe, maar het gebeurt gewoon niet!